Ang Lagkaw nga Puno sa Paghandom

Dili malikayan ang paghandom sa mga panghitabo sa atong kinabuhi nga maoy mihatag og dugang kapiskay sa atong huna huna diha sa panahon nga kita anaa sa kasub-anan.
Sa paghamdom maoy butang nga mamahimong tandugon ang atong kasing-kasing sa pagpakatawa sa mga masadya nga kagahapon ug pagpatulo sa luha ngadto sa mga kasakit ug kagul-anan sa mga nanglabay’ng panahon.
Kitang tawo kaluha na gayod nato ang kagul-anan ug kalipay sa dihang gihimugso kita ning kalibutan. Palaran kadtong mga tawo nga wala gayod katagamtam sa kagul-anan sama sa anak og adunahan nga pamilya.
Bisan paman kalipay ang ilang natagamtaman karon, moabot ra gihapon ang mga oras nga sila makatagamtam sa kagul-anan.
Sama sa tawo kung mopahulay na sa tunhay, kana bang motaliwan sa laing kalibutan, ang pamilya niini anaa sa kagul-anan nga mao usab unya ang masinatian sa mga adunahan nga wala pa mipatulo sa dagkong bul-og sa mga luha.
Adunay mga adlaw nga handumon nato ang atong mga minahal sa kinabuhi nga mitaliwan na, diha sa higayon nga kita mag-inusara, labi na nga anaa kita sa payag nga gipalibutan sa kakahoyan ibabaw sa bungtod og makita nato sa halayo nga panan-aw ang kadagatan nga minggilak-gilak nga daw sama sa mga bulawan.
Sa paghandom sa atong mga minahal sa kinabuhi, giubanan kita sa taghoy sa mga kalanggaman nga maoy nakapahiyom kanato taliwala sa mga luha sa paghamdom kanila.
Ang huyohoy sa bugnaw’ng hangin sa bukid maoy nakapa-uga sa akong aping nga adunay salin sa pagpahid sa akong palad. Ako rang usa nga miduaw sa lagkaw sa akong mga apuhan, ang tugkaran niini gitubuan na sa gagmay mga sagbot.
Tuig na ang milabay sumad karong bulana, apan nagpabilin lang sa gihapon sa akong handurawan ang kamingaw ko kanila.
Ang ilang payag gikatayan na sa mga sagbot, timaan nga dili na gayod nako sila magunitan, maistorya ingon man masuginlan sa akong mga kapakyasan sa kinabuhi.
Sa dihang gihimugso ko sila na ang mimatuto kanako hangtod nakaangkon ko og buot. Sila ang nagkuha kanako gikan sa akong mga ginikanan gumikan kay wala mitugot ang panahon nga mag-uban gayod sa hangtod sila Mama ug si Papa.
Dili ko ikauwaw sa pagsugilon nganha kaninyo mga binati kong tigpanubay ning atong lindog nga produkto ako sa ‘broken family’.
Sa akong patuon sa elementarya kanunay’ng anaa ang akong mga apuhan, kanila ko mohawid sa pagsubay sa pilapil sa humayan samtang kabiba sa akong lolo ang akong bag.
Mag-uuma ang akong mga apuhan diha sa bililhong pagpakabuhi ning ibabaw sa yuta sa buhi pa sila.
Taas pa ang adlaw, busa gipahimuslan ko kini sa paghamdom ibabaw sa bungtod sa among lagkaw nga sa pagkakaron hinay-hinay nang gitunaw sa hangin pagdulong ngadto sa kagabok.
Gilimpiyohan ko sa makadyot ang tugkaran ug sulod sa payag, pagka taud-taod nagunitan ko ang album nga puno sa mga hulagway niadtong panahon. Bisan ang akong mga hulagway dihang bata pako nasukip usab sa album.
Wala nako namatngonan ang pagtulo sa mga luha diha sa duha ko ka mata, gibalik na usab sa akong handurawan ang mga panghitabo niadtong buhi pa sila.
Hapon na, midahipsay na sa akong mga panit ang kabugnaw sa hangin sa kahapunon, mikanaog na ako sa lagkaw nga gibulit sa kasadya niadtong panahon.
Mingtugdon na ang pipila ka kalanggaman sa mga sanga sa kakahuyan ug makita na ang bidlisiw sa adlaw sa kahaponon dito sa kasagpan.
Kung hain man kamo karon, gihandom ko kamo ning panahon sa pasko ug bag-ong tuig.